Dom Solny, wybudowany w 1539 r., stanowił pierwotnie magazyn na sól i zboże oraz pełnił funkcje obronne, będąc częścią murów miejskich Lubania. W ciągu wieków budynek był dwukrotnie rozbudowywany, osiągając wysokość 22 m. Wnętrze budynku łączyły schody w formie drabin, a na parterze znajdowały się pomieszczenia dla pisarza oraz waga.
Budynek posiadał również specyficzne zastosowania w różnych okresach historycznych. Podczas wojen napoleońskich służył jako więzienie dla żołnierzy, a w pierwszej połowie XX w. jako remiza strażacka. Później, po roku 1945, Polacy wykorzystywali budynek jako zakład naprawy samochodów i stację transformatorową.
Obecnie, Dom Solny można zwiedzać tylko z zewnątrz.
