Zamek w Płakowicach stanowi jeden z najbardziej imponujących przykładów renesansowej architektury obronnej na terenie Śląska. Jego historia sięga XV w., gdy powstał pierwszy dwór obronny. W kolejnym stuleciu, rozpoczęto budowę większego zamku. Przez wieki zmieniał właścicieli, przechodził przebudowy i doświadczał zniszczeń m.in. podczas wojen napoleońskich.

W XIX w. przekształcono go w szpital psychiatryczny, który funkcjonował do 1945 r. W czasie II wojny światowej na jego terenie dokonywano okrutnych praktyk eutanazji. Po wojnie zamek pełnił różne funkcje, m.in. był ośrodkiem pomocy dla dzieci z Korei Północnej. W latach 60. XX w. stacjonował tam radziecki batalion wojsk obrony terytorialnej.

Obecnie zamek w Płakowicach jest dostępny dla zwiedzających, prezentując piękno swojej architektury i bogatą historię. Jednak konieczne jest wcześniejsze umówienie się na zwiedzanie.

Baszta Bramy Bolesławieckiej, także znana jako Baszta Głodowa, stanowi integralną część dawnych fortyfikacji miejskich. Mury obronne Lwówka Śląskiego zbudowano w dwóch etapach. Pierwszy rozpoczął się w XIII w., a drugi miał miejsce dwa stulecia poźniej. Mury te posiadały dwa pierścienie: wewnętrzny i zewnętrzny. Wewnętrzny mur był wzmocniony 23 basztami łupinowymi, z których zachowało się 15. Zewnętrzny pierścień składał się z 11 półokrągłych bastei.

Wieża Bramy Bolesławieckiej początkowo pełniła funkcję lochu głodowego, później służyła jako magazyn lodu. W okresie międzywojennym popadła w ruinę, po czym została odbudowana. W latach 70. XX w., pełniła funkcję pracowni artystycznej lokalnego artysty Mieczysława Żołądzia.

Rynek w Lwówku Śląskim ma kształt zwężającego się prostokąta i jest otoczony przez 9 ulic. Przed II wojną światową formalnie dzielił się na Górny Rynek, który obejmował plac przy wieży ratuszowej oraz na Dolny Rynek znajdujący się przy Fontannie Sukienników. Obecnie tego podziału oficjalnie już nie ma.

Plac otacza wiele urokliwych kamienic np. Agatowa, która była dawnym domem burmistrza czy Budynek Ław Szewskich i Chlebowych- widnieje na nim godło piekarzy, czyli precel. Niedaleko Fontanny Sukienników znajdują się pozostałości po pręgierzu miejskim, który został usunięty przez Henryka de la Motte-Foque, pruskiego generała. Przeszkadzał mu bowiem w defiladach wojska.

Jego historia sięga XIII w., kiedy to na miejscu pierwotnego Domu Kupców zbudowano pierwszy ratusz. Jest przykładem gotycko-renesansowej architektury. Obecną formę zyskał dwa wieki później. Elementy renesansowe wprowadzono w późniejszych latach poprzez prace przy elewacjach.

Obecnie ratusz prezentuje się jako dwukondygnacyjny budynek na planie prostokąta z wysoką wieżą od zachodu. Wschodnia i zachodnia fasada jest ozdobiona szczytami, a południowa wyróżnia się portalem i zdobionymi oknami. Wnętrza są bogato zdobione sklepieniami sieciowymi. Podczas zwiedzania możemy również zobaczyć salę ślubów, w której znajdują się ręcznie wykonane meble dekorowane detalami snycerskimi. W narożnikach sali są charakterystyczne filary ozdobione motywami baśniowymi i zoomorficznymi. Na suficie umieszczono dekoracyjny żyrandol z wizerunkami bóstw weselnych. Ściany zdobią repliki historycznych tapiserii i witraże z okresu neogotyku.

Na jego południowej ścianie możemy znaleźć herb Księstwa Świdnicko-Jaworskiego oraz fontannę z sową. Kilka metrów dalej znajduje się kolejna, tym razem z lwem, który jest symbolem miasta.

Historia kościoła i klasztoru pw. św. Franciszka z Asyżu jest bogata w zdarzenia i przemiany. W okresie reformacji świątynia przeszła pod kontrolę luteran, a po kasacie zakonów przez Fryderyka Wilhelma III została przekształcona na muzeum, a klasztor na szkołę. Dopiero po II wojnie światowej franciszkanie powrócili do Lwówka i podjęli się odbudowy swoich zabytkowych siedzib.

Jednonawowy kościół został rozbudowany na trójnawową budowlę z kamiennym korpusem i pięcioma przęsłami. Wnętrze świątyni ozdobione jest sklepieniami krzyżowo-żebrowymi i gwiaździstymi, a w murach znajdują się liczne gotyckie portale i okna. Wyposażenie wnętrza pochodzi głównie z XX i XXI w.

Muzeum Browarnictwa Dolnośląskiego to niezwykłe miejsce, będące jedynym tego typu obiektem na Dolnym Śląsku. Zaprasza ono wszystkich zainteresowanych do odwiedzenia swoich podziemi, gdzie zgromadzono blisko 400 eksponatów ilustrujących historię browarnictwa w regionie. Wśród nich znajdują się unikatowe kolekcje butelek i zamknięć z około 40 browarów działających kiedyś na tym obszarze, a także dawne urządzenia wykorzystywane w procesie produkcyjnym piwa.

Jednym z najciekawszych eksponatów jest oryginalna lodówka sprzed 1905 r., służąca do schładzania piwa oraz beczka ze stali nierdzewnej z 1935 r., specjalnie wykonana dla lwóweckiego browaru przez zakłady Kruppa. Oprócz tego, zwiedzający mają okazję obejrzeć proces produkcji piwa, włącznie z warzelnią, leżakownią i rozlewnią. Wszystko to pod opieką przewodnika.

Zwiedzanie muzeum odbywa się wyłącznie po wcześniejszym umówieniu się, jednak warto poświęcić trochę czasu na poznanie tej fascynującej części dolnośląskiej historii.

Strona muzeum

Baszta Bramy Lubańskiej jest jednym z trzech wieżowych bastionów broniących bram miejskich. W ciągu wieków wielokrotnie przechodziła przez proces przebudowy i odbudowy. W 1616 r. runęła z powodu błędów konstrukcyjnych, a jej odbudowę przerwała wojna trzydziestoletnia. Jednak ok. 50 lat później została zrekonstruowana i przyozdobiona barokowym hełmem. W kolejnym wieku, w wyniku pożaru, uległa zniszczeniu wraz z większą częścią miasta, jednak po 32 latach została ponownie odbudowana. Podczas II wojny światowej służyła jako miejsce przechowywania zbiorów biblioteki wrocławskiej.

Dawna komandoria jest historycznym miejscem, które zaczęło swoją historię jako dom zakonny Joannitów. Budynek został wybudowany w stylu barokowym przez hrabiego Jana Józefa von Götzen, będącego miejscowym komturem zakonu. Niewiele wiadomo o pierwotnej budowli, jednak liczne modernizacje i przebudowy nadały jej obecną formę.

Komandoria była siedzibą joannitów do 1810 r., kiedy to doszło do sekularyzacji dóbr zakonnych. Następnie budynek przeszedł w ręce kupca żydowskiego, Dawida Meiera Löwenberga. W czasie wojen napoleońskich, kwaterował tu car Rosji, Aleksander I. Od 1860 r. komandoria pełniła funkcję szpitala św. Jadwigi, a w okresie międzywojennym była przedszkolem katolickim.

Obok znajduje się kościół Wniebowzięcia NMP, który charakteryzuje się unikatowym połączeniem stylów architektonicznych- gotyckiego i romańskiego. Po licznych zmianach i renowacjach, świątynia obecnie zachwyca bogatą architekturą zewnętrzną i neogotyckim wnętrzem.