Kościół pw. Świętej Trójcy to przykład drewnianej architektury sakralnej Mazowsza, który swoją historią sięga połowy XV w. Pierwsza świątynia w tym miejscu, została zbudowana w okolicy ważnej trasy handlowej, zwanej dawniej “via magna”. Obecny obiekt wzniesiono w XVII w. Do zabytkowych elementów architektonicznych należy drewniana wolnostojąca dzwonnica z 1867 r.

Wnętrze kościoła zachwyca barokowym wystrojem. Znajduje się tu rokokowy ołtarz główny oraz późnorenesansowy ołtarz boczny, w którym wyróżnia się obraz Matki Bożej. Warto również zwrócić uwagę na figury św. Józefa i św. Jana Nepomucena oraz belkę tęczową, na której znajduje się krucyfiks i figury świętych. Ambona i chrzcielnica także pochodzą z okresu baroku.

Co warto podkreślić, jest to najstarszy modrzewiowy kościół na Mazowszu.

Spacer po Grójcu to dobra okazja, aby odkryć urok miasta, które słynie z sadownictwa i długiej tradycji uprawy jabłoni. Centrum życia jest Plac Wolności, gdzie niedawno ustawiono oryginalny Pomnik Jabłka. Ten ogromny, wykonany z brązu owoc jest nie tylko symbolem lokalnej dumy sadowniczej, ale także miejscem odpoczynku – w jabłko “wtopiono” wygodne ławeczki. Pomnik przypomina o bogatym dziedzictwie jabłkowym regionu, który dostarcza blisko 40% całej krajowej produkcji tych owoców.

Z Placu Wolności warto udać się na spacer w kierunku ratusza. Ta klasycystyczna budowla powstała w 1821 r. i jest dziełem Hilarego Szpilowskiego. Choć wielokrotnie odnawiany, nadal zachowuje swój historyczny charakter, z boniowaną fasadą i charakterystyczną wieżyczką zegarową. 

Nieopodal znajduje się jeszcze jeden ważny punkt – Pomnik Pamięci poświęcony działaczom polonijnym i żołnierzom, którzy oddali życie za wolność regionu. Rzeźba przedstawia postacie na tle skrzydeł husarskich, będących symbolem polskiej waleczności. 

Kolejnym obiektem wartym zobaczenia jest kościół św. Mikołaja Biskupa, który przyciąga wzrok swoją gotycką architekturą. W XVI w. świątynia była rozbudowywana, a kolejne zmiany przyniosły murowaną zakrystię i dzwonnicę. Niestety, podczas potopu szwedzkiego kościół został poważnie zniszczony, obrabowany i spalony, ale jego odbudowa trwała aż do połowy XVIII w. 

We wnętrzu znajdziemy późnogotycki krucyfiks oraz obraz Chrystusa Ukrzyżowanego, który powstał w 1870 r. Chrzcielnica z piaskowca, ze znakiem kamieniarza i herbem Półkozic, jest miejscem, gdzie – według lokalnej tradycji – ochrzczono Piotra Skargę. Co ciekawe, miejscowi twierdzą, że rycerze wyruszający na bitwę ostrzyli o nią swoje miecze. Na południowej fasadzie można dostrzec zegar słoneczny, a nad głównym wejściem – tablicę dewocyjną z rzeźbą Chrystusa Ukrzyżowanego, Matki Boskiej Bolesnej i św. Jana Ewangelisty. 

Pałac w Małej Wsi to zachwycający przykład architektury klasycystycznej, będący świadkiem zmieniających się losów Polski i wielu pokoleń. Jego historia sięga XVIII w., kiedy to na zlecenie Bazylego Walickiego, doradcy króla Stanisława Augusta Poniatowskiego, powstała ta imponująca rezydencja..

W 1786 r. pałac przyjął swój charakterystyczny, klasycystyczny wygląd z majestatycznym herbem Walickich – Łada. Początkowo budowla była połączona galeriami z czterema pawilonami, jednak w późniejszych latach przeszła modyfikację, nadając jej delikatniejszą przestrzenną formę. Pałac gościł wielu bohaterów i zasłużonych dla kraju osobistości. Bazyli Walicki zapraszał tu m.in. króla Stanisława Augusta Poniatowskiego w 1787 r. 

Właściciele Małej Wsi, związani z czołowymi rodzinami arystokratycznymi, m.in. Zamoyskimi i Lubomirskimi, byli aktywnymi uczestnikami wydarzeń narodowych, w tym powstań i ruchów niepodległościowych. Po zakończeniu wojny, pałac uległ nacjonalizacji i zmienił swoje przeznaczenie. Służył jako szkoła, a później jako letnia rezydencja dla najważniejszych urzędników państwowych. W jego murach przebywały osobistości, tj. Władysław Gomułka, Józef Cyrankiewicz czy Jerzy Buzek, a miejsce to szczególnie upodobała sobie Nina Andrycz. 

Strona pałacu

Kościół Świętej Trójcy również związany jest z Bazylim Walickim, który to sfinansował jego budowę. Świątynia była początkowo niewielka, co zmusiło ówczesnego proboszcza do podjęcia prac rozbudowy. W XX w. kościół powiększono o dwa boczne skrzydła, kaplice i rozbudowane prezbiterium.

Wnętrze kościoła kryje wiele cennych dzieł sztuki, w tym polichromie odnowione m.in. w 1956 roku i w 1995 roku przez prof. Michała Baranowskiego. W ołtarzach znajdują się zabytkowe obrazy autorstwa Mastalskiego i Pękalskiego. Ponadto, zachowały się klasycystyczne epitafia z czarnego marmuru.

Pierwszą świątynię w Lewiczynie wzniesiono już w XIII w., a jej fundatorami byli Lewiccy herbu Prawda. Po trzech wiekach drewniana budowla uległa zniszczeniu, więc wybudowano nowy kościół, który w 1730 r. silna burza poważnie uszkodziła. Odbudowany został już z jedną wieżą, która zachowała się do dzisiaj.  

Sanktuarium Matki Bożej Lewiczyńskiej jest jednonawowe, zbudowane z modrzewiowego drewna, a jego wystrój to głównie dzieła barokowe. Główny ołtarz pochodzi z 1750 r. Najcenniejszym skarbem jest Cudowny Obraz Matki Bożej Pocieszycielki Strapionych, sprowadzony do Lewiczyna przez rodzinę Oborskich i ofiarowany kościołowi przez ks. Jana Opalińskiego. Obraz namalowany na deskach cyprysowych zdobi srebrna sukienka z XVII w.

Majątek Dylewo wzmiankowano już w 1328 r. jako dobra rycerskie nadane przez komtura dzierzgońskiego. Przez wieki zmieniał właścicieli, aż do XIX w., kiedy to przeszedł w ręce rodziny von Rose. Ówczesny właściciel, Franz Rose, był mecenasem sztuki, a posiadłość zdobiły dzieła Adolfa Wildta i Alberta Wellti. Po II wojnie światowej pałac spłonął, a późniejszy podział majątku doprowadził do jego dewastacji.

Dwór w Dylewie to parterowa budowla, częściowo drewniana. W tylnej części znajduje się ryzalit z tarasem i barokowym szczytem. Alkierze zaprojektowano na planie ośmioboku i przykryto spiczastymi dachami, co nadaje budowli unikatowy charakter.

Park wokół dworu został założony na przełomie XIX i XX wieku przez Johanna i Ernsta Larassów w stylu neoromantycznym. Wyróżniał się on bogatym drzewostanem oraz malowniczym stawem z wyspami i kanałami. Niestety, po II wojnie światowej park uległ dewastacji, a znaczna część folwarku została rozebrana.

Pałac w Świdnie jest przykładem przekształcania pierwotnych barokowych założeń w bardziej klasycystyczną estetykę końca XVIII i początku XIX w. Rezydencja wyróżnia się prostą, klasycystyczną formą. Od strony ogrodu, ze względu na spadek terenu, pałac uzyskuje trzecią kondygnację oraz taras wsparty na arkadach.

Budynek otacza krajobrazowy park z XIX w., otwierający perspektywy na staw i okoliczny pejzaż. Po wojnie pałac popadł w ruinę, ale w latach 70. przeszedł gruntowną restaurację na potrzeby Instytutu Chemii Fizycznej PAN. Obecnie pozostaje w niezłym stanie, choć jest niedostępny dla zwiedzających i można go oglądać tylko z daleka.

Świdno należało do rodziny Świdzińskich aż do początku XIX w., po czym przeszło na własność Michała Stadnickiego i jego żony Heleny ze Świdzińskich. Od drugiej połowy XIX wieku do 1945 r. rezydencja była w posiadaniu Bonieckich, w tym heraldyka Adama Bonieckiego, autora „Herbarza Polskiego”. Ostatni właściciel, Michał Boniecki, został tragicznie zamordowany w Warszawie w 1944 r.