Muzeum mieści się w budynkach dawnej rezydencji Radziwiłłów nieświeskich i prezentuje zbiory o charakterze regionalnym.

Jego główną częścią są połączone barokowe budowle: brama wjazdowa, szyja i wieża bramna. Urządzono w nich liczne ekspozycje, poświęcone m.in. archeologii pogranicza podlasko-poleskiego, historii Białej Podlaskiej, czy kulturze południowego Podlasia. Znajduje się tu również jedna z najliczniejszych w Polsce kolekcji ikon.

Wystawa archeologiczna, dotycząca terenu rezydencji, znajduje się także w wolnostojącej, XVII-wiecznej wieżyczce południowo-wschodniej. Warto dodać, że wieżyczkę ozdabiają cenne sgraffita. Niedaleko niej znajduje się pałacowa kaplica. Wystawy czasowe organizowane są w barokowej zachodniej oficynie.

Spacerując wokół rezydencji warto zwrócić uwagę na rosyjskie lufy z XIX wieku.

Strona muzeum

Kościół zbudowano w 1572 r. jako zbór braci polskich. Po ich wypędzeniu świątynia została w 1596 r. przejęta przez parafię katolicką. W 1625 r. dobudowano do niej południową kaplicę Różańcową, na początku XVIII wieku z kolei północną pw. św. Jana Kantego (Radziwiłłowską). Ta druga jest uznawana za najcenniejsze dzieło barokowe na Podlasiu. Obrazy na plafonie przedstawiają życie Mikołaja Krzysztofa Radziwiłła na ziemi i po śmierci.

Wnętrze kościoła utrzymane jest w stylu barokowym. W zwieńczeniu ołtarza głównego uwagę zwraca herb Radziwiłłów (czarny orzeł ze złotymi trąbami na piersi). U podstawy krzyża na dachu świątyni znajduje się turecki półksiężyc. Jest to symbol zwycięstwa Jana III Sobieskiego pod Wiedniem. Obok kościoła znajduje się XVIII-wieczna brama oraz wybudowane w stylu barokowym dzwonnica i plebania.

Zabudowa wokół rynku pochodzi z przełomu XVIII i XIX wieku. W ścianę jednej z kamienic wkomponowano pomnik upamiętniający żołnierzy AK oraz zakładników z powiatu bialskiego, rozstrzelanych przez niemieckich żandarmów w listopadzie 1943 r. Spacerując po rynku warto także zwrócić uwagę na ławeczkę Józefa Ignacego Kraszewskiego oraz pomnik Niepodległości.

Od XVI wieku funkcjonował tutaj folwark. Jednak od II połowy XVII wieku posiadłość zaczęła także pełnić rolę reprezentacyjnej rezydencji. Obecny dwór oraz znajdująca się przy nim stajnia cugowa powstały w I połowie XIX wieku. Wówczas też istniejący tu barokowy ogród przekształcono w park w stylu angielskim. Jednocześnie pod koniec XIX wieku w folwarku powstały nowe budynki gospodarcze, z których część przetrwała do dzisiaj.

W 1944 r. majątek przejęło państwo. Obecnie mieści się tu hotel i ośrodek rekreacyjno-szkoleniowy. Działa tu także wioska ginących zawodów.

Strona zespołu

Początki rezydencji sięgają XVIII wieku. Powstał tu wówczas barokowy pałac, który szybko jednak podupadł. W XIX wieku zdecydowano o jego rozbiórce, pozostawiając jednak jedno skrzydło, do którego dobudowano klasycystyczny dwór. W późniejszych latach budowla jeszcze kilkukrotnie była przebudowywana przez co wyróżnia się oryginalnym wyglądem.

Pałac otaczają pozostałości parku krajobrazowego w stylu romantycznym. W jego pobliżu znajdują się także zabudowania folwarczne z XIX i początku XX wieku.

Po II wojnie światowej w pałacu mieściły się szkoła oraz apteka. Obecnie część pomieszczeń zajmuje Stowarzyszenie Przyjaciół Ziemi Konstantynowskiej. Pozostałe czekają na zagospodarowanie.

Warto na chwilę zboczyć z drogi by odwiedzić to miejsce. Rozciąga się stąd wspaniały widok na zakole Bugu. Należy jednak zachować ostrożność, gdyż zbocze stromo opada w stronę rzeki, a nie ma tu żadnych zabezpieczeń. Nie ma też żadnych udogodnień (np. ławek itp.).

Jest to dawna cerkiew, zbudowana jako unicka w 1740 r. Od tego czasu należała do różnych Kościołów. W 1875 r. przejął ją Kościół prawosławny. W 1925 r. przekazano ją parafii neounickiej. W dwudziestoleciu międzywojennym była przedmiotem sporu między neounitami a prawosławnymi. Ostatecznie w 1946 r. została przejęta przez Kościół rzymskokatolicki.

Najstarsze elementy wyposażenia świątyni pochodzą z XIX wieku. Są to m.in.: obrazy w ołtarzu głównym, znajdujące się w nim rzeźby śś. Piotra i Pawła oraz obrazy w dwóch ołtarzach bocznych.

Obok świątyni znajduje się dzwonnica z 1864 r.