Jest to dawna cerkiew prawosławna (później greckokatolicka), zbudowana w XVI wieku. Należy do najstarszych i najcenniejszych zachowanych cerkwi drewnianych w Polsce. Znajduje się na liście światowego dziedzictwa UNESCO.

Wnętrze świątyni zdobi polichromia z 1648 r. Podczas zwiedzania warto także zwrócić uwagę m.in. na zabytkowy ikonostas, czy też XVIII-wieczne ołtarze boczne.

Obok cerkwi znajdują się: dzwonnica z XVI wieku, kostnica z XIX wieku oraz przycerkiewny cmentarz. Całość otacza mur zbudowany w XIX wieku. Ponadto w pobliżu (acz poza ogrodzeniem) znajdują się dwa dawne cmentarze parafialne.

Obecnie zespół radruskiej cerkwi jest częścią Muzeum Kresów w Lubaczowie.

Strona muzeum

Zbiornik powstał na rzece Radrużka. Pełni funkcje: retencyjno-przeciwpożarową, wędkarską oraz rekreacyjną. Tereny wokół zalewu są doskonałym miejscem do spacerów i wypoczynku. Nad brzegiem znajdują się altanki z miejscem na ognisko. Podróżujący kamperem mogą zatrzymać się w okolicy na nocleg.

Park został założony pod koniec lat 20. XX wieku, a jego powstanie łączyło się z dynamicznym rozwojem tutejszego uzdrowiska. Jednak z nadejściem II wojny światowej uzdrowisko, a wraz z nim park, podupadły. Obecny, nowoczesny wygląd park zawdzięcza rewitalizacji przeprowadzonej w latach 2013-2015.

Grobowiec został zbudowany na miejscowym cmentarzu na początku XX wieku. Pochowany jest tu m.in. założyciel horynieckiego uzdrowiska książę Aleksander Oskar Poniński, wraz z żoną (księżną Olgą) oraz dziećmi.

Kaplica pochodzi z XIX wieku. Powstała w związku z objawieniami Matki Boskiej z 1636 r. Wówczas trzykrotnie ukazała się ona tutaj trojgu dzieci, wypasających bydło. Wewnątrz znajduje się słynąca łaskami figurka Matki Bożej Niepokalanie Poczętej. Jest tam także ujęcie wody wypływającej z pobliskiego źródła, której przypisuje się uzdrawiającą moc.

Obok świątyni znajdują się dwie małe kapliczki (pw. św. Antoniego Padewskiego i pw. św. Franciszka), a także kamienna figura Matki Boskiej. Na zboczach okolicznych wzgórz bije wiele silnych źródeł.

Wodospad znajduje się na odnodze Brusienki. Ma około 2,5 metra wysokości. Jest to sztuczny próg. Powstał na potrzeby istniejącego tu kiedyś młyna (wcześniej tartaku), którego relikty (drewniana belka i ruiny sutereny) przetrwały do dziś.

Jest to dawna cerkiew greckokatolicka, zbudowana w 1713 r. W 1947 r. została przejęta przez państwo i popadła w ruinę. Obecnie, odremontowana, jest filią Muzeum Kresów w Lubaczowie. Niestety jej dawne wyposażenie nie zachowało się na miejscu.

Jest to kompleks turystyczno-wypoczynkowy, składający się z różnorodnych obiektów. Jest tutaj baza noclegowa oraz restauracja urządzona w zrekonstruowanym dworku ziemiańskim, serwująca tradycyjne potrawy kuchni kresowej. Jest Galeria Lokalnej Historii, multimedialne muzeum, w którym można zobaczyć ekspozycję o wyprawie hetmana Jana Sobieskiego na czambuły tatarskie, czy wystawę poświęconą działającej niegdyś w pobliżu hucie szkła kryształowego. Znajduje się tu również mały skansen prezentujący zagrodę włościańską, gdzie oprócz zwiedzania można wziąć udział w ciekawych warsztatach rękodzielniczych.

Strona osady

Proponuję chwilę wytchnienia na lubaczowskim Rynku. Można tu usiąść na kawę, lub niespiesznie przespacerować się po okolicy. Główną atrakcją Rynku jest nowa fontanna z elementami świetlnymi.

Muzeum mieści się w XIX-wiecznym spichlerzu. Gromadzi eksponaty związane przede wszystkim z historią i kulturą regionu lubaczowskiego.

Prezentowana jest tutaj historia ziemi lubaczowskiej od czasów najdawniejszych, po współczesność, a także kultura wsi lubaczowskiej. Interesująca jest także ekspozycja przedstawiająca wielonarodowe dziedzictwo Kresów, zwłaszcza jej część prezentująca sztukę sakralną. Ciekawa jest także wystawa portretu sarmackiego, reprezentacyjnego oraz epitafijnego.

Strona muzeum