Pałac położony jest w parku Szeptyckich. Jego budowa rozpoczęła się w I połowie XVIII wieku. Pierwotnie powstało tu kolegium jezuickie. W I połowie XIX wieku budynek przeznaczono na cele mieszkalne, co wiązało się z jego przebudową. Nie udało się jednak doprowadzić inwestycji do końca. W 1915 r. budynek spłonął. Do dziś przetrwał w stanie ruiny.

Jest to pozostałość wczesnośredniowiecznego grodu (istniejącego prawdopodobnie w okresie od IX do XI wieku) oraz powstałego na jego miejscu późnośredniowiecznego gródka rycerskiego (istniejącego od XIV do XV wieku). Na niewielkim wzniesieniu możemy oglądać relikty wałów ziemnych oraz fosy.

Poniżej natomiast znajduje się… drugi gród Posadów. Założył go ks. Andrzej Łuszcz, który jest nieformalnym kustoszem pamięci o tutejszym grodzisku.

Jest to dawna cerkiew unicka, zbudowana w XIX wieku. Po II wojnie światowej świątynia została przejęta przez Kościół rzymskokatolicki. Wyposażenie wnętrza ma charakter późnobarokowo-ludowy. Wzrok przyciągają przede wszystkim polichromia oraz ikonostas pochodzący z 1868 r.

Jest to cerkiew prawosławna, zbudowana na początku XX wieku w stylu bizantyjsko-rosyjskim w wariancie neobizantyjskim (co na terenie zaboru rosyjskiego było ewenementem). Po przesiedleniach ludności ukraińskiej w latach 40. XX wieku została opuszczona. Kościół prawosławny czynił starania o przywrócenie świątyni do kultu, jednak kolejną mszę odprawiono tu dopiero w 2010 r.

Historia pałacu sięga XVII wieku. Obecny budynek powstał w ciągu XIX wieku na bazie wcześniejszego dworu. Wówczas także powstały zabudowania gospodarcze oraz przypałacowy park w stylu romantycznym. W 1944 r. pałac został spalony, zaś po II wojnie światowej znacjonalizowany. Obecnie znów znajduje się w rękach prywatnych, jednak nie jest użytkowany.

Nie jest znany czas powstania kaplicy. Według niektórych badaczy stoi w miejscu, gdzie dawniej składano ofiary słowiańskiemu bóstwu Welesowi, przedstawianemu pod postacią wilka. Być może więc figura tego zwierzęcia znajduje się obok rokokowej figury św. Mikołaja po to, by łatwiej było stare, pogańskie wierzenia zastąpić nowymi. Pod kaplicą bije źródło, z którego woda ma ponoć uzdrawiającą moc. Jest to popularne miejsce pielgrzymkowe, znane nie tylko wśród chrześcijan, lecz także wśród rodzimowierców.

Jest to pozostałość po nieistniejącym już, XIX-wiecznym pałacu. Znajduje się w parku, który otaczał rezydencję. Zbudowana jest w stylu neogotyckim. Do bramy przylega domek odźwiernego, w którym można zobaczyć historyczną ekspozycję oraz kupić pamiątki.

Budowę murowanego zamku rozpoczęto tu pod koniec XV wieku, na miejscu drewnianej twierdzy. W XVII wieku rozbudowano go. Kilkukrotnie dosięgała go wojenna pożoga. Pod koniec XVIII wieku popadł w całkowitą ruinę. Warto zobaczyć pozostałości zamku, malowniczo położone na wyspie na Bugu. Tuż obok zamku znajduje się punkt widokowy, z którego można podziwiać rzekę.