Muzeum jest otwarte dla zwiedzających od 1990 roku, a w odbudowanym spichlerzu w 2009 roku otwarto wystawę poświęconą historii obozu. Możemy zobaczyć ogromny pomnik wzniesiony w 1964 roku z wyrytym fragmentem listu więźnia tutejszego obozu: „Wzięto nas od starca do niemowlęcia między miastem Koło a Dąbie. Wzięto nas do lasu i tam nas gazowano i rozstrzeliwano i palili… Otóż prosimy aby nasi przyszli bracia ukarali naszych morderców. Świadków naszego gnębienia, którzy mieszkają w tej okolicy jeszcze raz prosimy o rozgłoszenie tego morderstwa po całym świecie…”. Muzeum stara się edukować młodzież prowadząc lekcje muzealne oraz warsztaty czy prelekcje.

Strona muzeum

To właśnie w Lasach Rzuchowskich miało miejsce największe ludobójstwo w województwie Wielkopolskim podczas II wojny światowej. Był pierwszym natychmiastowym obozem zagłady na terytorium Polski zajętym przez Niemców. Od 1941 roku miejsce to było ostatnim przystankiem dla około 200 tysięcy ludzi. Egzekucję przeprowadzano za pomocą gazów spalinowych z silników samochodów ciężarowych.

Dworzec powstał w latach 20-stych XX wieku i został zaprojektowany przez inż. arch. Romualda Millera. Wieża ciśnień była budowana w tym samym czasie. W 2013 roku budynek dworca przeszedł modernizację dzięki czemu jest teraz bardziej przystosowany i przyjazny architektonicznie dla podróżujących z całej Polski.

Czesław Freudenreich zapoczątkował istnienie tego miejsca w okresie międzywojennym. Od 1984 roku placówka jest samodzielną jednostką organizacyjną. Możemy zobaczyć tutaj eksponaty pochodzące z regionów Polski jak i innych krajów Europy. Najwięcej zbiorów pochodzi z kolskiej Fabryki Fajansu oraz ceramika z okresu II wojny światowej.

Strona muzeum

Budynek ratusza jest pięknym przykładem architektury municypalnej w województwie. Henryk Marconi zmodernizował budynek w XVI wieku i nadał mu styl klasycystyczny. Na jednej ze ścian widnieje pamiątkowa tablica upamiętniająca rozstrzelanie trzech Polaków na oczach mieszkańców miasta podczas II wojny światowej.

Kościół jest utrzymany w stylu późnobarokowym. Klasztor został wzniesiony w 1482 roku. Od XV wieku w klasztornym refektarzu odbywały się sejmiki ziemskie szlachty. Podczas II wojny światowej pełnił funkcję magazynu oraz warsztatu, jednak budynek ocalał i możemy nadal podziwiać jego majestatyczne wnętrza. Dostępne są również jego podziemia. Tylko 100 metrów dzieli go od kościoła Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny. Barokowe wnętrze zdobi piękny ołtarz główny oraz siedem bocznych. Rokokowa ambona zwieńczona jest rzeźbą świętego Franciszka. Dostępne są również podziemia klasztoru.

Na brzegu Warty w 1362 roku został wzniesiony zamek, który miał chronić przed najazdem Zakonu Krzyżackiego. Dziś możemy podziwiać okazałą wieżę oraz południowy odcinek muru. Ruiny przyciągają turystów również ze względu na swoje położenie.

To kompleks pałacowo-parkowy powstały w II połowie XIX wieku z projektu Józefa Chrzanowskiego. Jest bardzo zdobnym budynkiem zarówno z zewnątrz jak i w środku. Podczas II wojny światowej była tu siedziba gestapo. Budynek został przeznaczony oświacie w 1979 roku dzięki Bolesławowi Okuniewskiemu, który utworzył tam szkołę o profilu plastycznym.

Za początek działalności muzeum uważa się powołanie w 1962 roku Turkowskiego Towarzystwa Kultury i otwarcie sekcji muzealnej w ramach jego działalności. Do marca 2013 roku nosiło nazwę Muzeum Rzemiosła Tkackiego. Muzeum przyciąga wszystkich miłośników tkactwa. Jednak znajdziemy tutaj również bogatą ekspozycję dotyczącą historii miasta.

Strona muzeum

Spacerując po turkowskim rynku napotkamy na klasycystyczny ratusz z XIX wieku oraz domy mieszkalno-handlowe. Warto przyjrzeć się detalom, które zostały umieszczone na budynkach. Zielone skwerki zachęcają do odpoczynku na miejskiej ławeczce w cieniu drzew. Ławeczka Józefa Mehoffera autorstwa Mai Brzyskiej jest hołdem mieszkańców w stronę honorowego obywatela miasta.

To jeden z tych kościołów, do którego wchodzi się z zapartym tchem. Fasada zachodnia budynku jest perłą neogotyku wiślano-bałtyckiego. Wyposażenie i wnętrza powstały dzięki prof. Józefowi Mehofferowi. Jego uczniowie mieli ogromny wkład w wystrój sklepień i ścian świątyni. Stworzyli zachwycające do dziś polichromie. Barwne sklepienia ukazują majestatyczność miejsca.