Znany wieszcz mieszkał w tej posiadłości do 1913 roku. To właśnie ten region opisał w powieści “Dolina Issy”. Podczas II wojny światowej dwór został zniszczony. W Rezydencyjnym Centrum Konferencji znajduje się ekspozycja ukazująca życie poety. Na zewnątrz znajdziemy siedem wielkich ksiąg oraz parę drewnianych rzeźb.

Strona domu

Pałac pochodzi z drugiej połowy XIX wieku. Budynek został zdewastowany podczas II wojny światowej. Meble, które przetrwały czas wojny możemy zobaczyć w Muzeum Krajoznawczym w Kiejdanach. Po odbudowie budynku w około 1950 roku mieścił się tutaj szpital psychiatryczny. Dziś posiadłość jest opuszczona i zaniedbana.

W samym centrum miasta została wzniesiona rzeźba Janusza Radziwiłła. Znajdujący się na placu ratusz jest jednym z trzech ocalałych podczas działań wojennych na Litwie. Renesansowy budynek niegdyś był więzieniem czy salą sądową. Dziś znajduje się tutaj Urząd Stanu Cywilnego. Spacerując po dalszych uliczkach miasta na kamieniczkach znajdziemy umieszczone obrazy, które pokazują życie z XVII wieku.

Krzysztof II Radziwiłł zapoczątkował budowę świątyni w 1631 roku, a jego syn ją ukończył 21 lat później. Do dziś zachowała się bogato zdobiona dębowa ambona. Połączone zostały tutaj dwa style: późny renesans z barokiem. Mieści się tutaj również Mauzoleum Książąt Radziwiłłów, które wchodzi w skład Muzeum Regionalnego w Kiejdanach. Sarkofagi pochodzą z XVII wieku. Kościół również udostępnia ekspozycję o historii parafii oraz rodu Radziwiłłów.

Placówka należy do najstarszych na Litwie i działa od 1922 roku. Znajduje się w odremontowanym klasztorze Karmelitów. Podczas działań wojennych w latach 1914-1918 większość zbiorów została wykradziona. Dziś zgromadzili tutaj ponad 50 tysięcy eksponatów. Jedna z czterech wystaw obejmuje twórczość i życie Czesława Miłosza. W ekspozycji archeologicznej zobaczymy rzeczy codziennego użytku z różnych epok. Miłośnicy sztuki będą zachwyceni wystawą Vincasa Svirskisa, czyli najwybitniejszego rzeźbiarza na Litwie.

Strona muzeum

Pierwsza cerkiew w tym miejscu istniała od 1854 roku. Niestety strawił ją pożar 39 lat później. Obecny wygląd zawdzięczamy artyście z Petersburga. Tuż obok świątyni znajdziemy tablicę Piotra Stołypina, którą wykonał Romas Vilčiauskas.

Posiadłość została wzniesiona w XVI wieku. Za czasów właściciela Mykolasowa Deveniisowa gospodarstwo było w sile rozkwitu. Mieściła się tutaj spółdzielcza mleczarnia parowa oraz gorzelnia. Jako pierwsi na Litwie zaczęli uprawiać buraki cukrowe. Dwór został przebudowany w XIX wieku.

Kościół znajduje się w centrum miasteczka od XVII wieku. Wojewoda A. Massalski ufundował świątynie dla zgromadzenia Bernardynek. Gotycko-renesansowa budowla skrywa w środku cudowny obraz Matki Boskiej. Obok znajduje się Seminarium Duchowne.

Zbocza kopca Wiłkomierskiego są naprawde strome. Otacza go 85 metrowy wał. Pochodzi z XIV wieku. Z jego szczytu rozciąga się panorama na całe miasto. Stare miasto Wiłkomierza chodź często pomijane w litewskich przewodnikach jest warte odwiedzenia. Możemy znaleźć tutaj zabudowania pochodzące nawet z XV wieku. Zabudowa nie jest przypadkowa, ponieważ architekci musieli dostowywać swoje plany pod teren, który w tym regionie jest wyboisty.

Nad rzeką Świętoji w latach 1958-1988 w leśnych terenach można było znaleźć bazę rakietową armii radzieckiej Kopūstėlii. Znajdowały się tutaj najbardziej niebezpieczne rakiety 8K63. Broń nuklearna była również przechowywana w lesie Kapuścianym. To jedno z nielicznych tak utajonych baz na Litwie. Dziś dzięki klubowi „Miško broliai” możemy zobaczyć rzeczy należące do partyzantów takie jak broń czy umundurowanie. Ciekawe historie możemy dowiedzieć się od właściciela obiektu, który świetnie mówi po polsku.

Strona bazy