Zamek Kapituły Warmińskiej jest położony na stromym cyplu nad rzeką Wałszą, w bezpośrednim sąsiedztwie kościoła św. Piotra i Pawła. Początki obiektu sięgają XIV w., kiedy to został wzniesiony przez biskupów warmińskich jako część fortyfikacji miejskich. Pierwotnie, budowla była siedzibą dla urzędników kapitulnych, m.in. komornika i administratora, a także miejscem zarządzania kolonizacją okolicznych terenów.
Pałac składał się z 4 skrzydeł, otaczających dziedziniec. Najważniejszym elementem zamku było skrzydło zachodnie, które wzniesiono na planie prostokąta. Główny budynek posiadał 3 kondygnacje i był pokryty dwuspadowym dachem. Na pierwszym piętrze znajdowała się kaplica oraz refektarz, a wyższe kondygnacje pełniły funkcje obronne. Piwnice zamku zachowały sklepienia kolebkowe i krzyżowe.
W ciągu swojej historii, zamek wielokrotnie ulegał zniszczeniom i przebudowom. Podczas Wojny Głodowej, zamek został spalony, ale szybko go odbudowano i rozbudowano. Kolejne zniszczenia miały miejsce w trakcie Wojny Trzynastoletniej oraz podczas wojen szwedzkich w XVII w. Po tych zniszczeniach, zamek został odbudowany w stylu barokowym.
W 1772 r. zamek przeszedł na własność skarbu pruskiego i przestał pełnić funkcje kapitulne. W XIX w. część zamku została rozebrana, a pozostałe skrzydła przystosowano do potrzeb administracyjnych i sądowych. Po wojnie zamek popadł w ruinę, a w 2000 r. stał się własnością prywatną.
Kościół Świętych Apostołów Piotra i Pawła jest neogotycką budowlą, wzniesioną w XIX w. na miejscu gotyckiego kościoła sprzed 5 wieków. Świątynia jest pięcionawową halą z zamkniętym prezbiterium oraz wieżą o wysokości 60 m. Dolne partie wieży pochodzą z czasów gotyckich, natomiast górna kondygnacja została dobudowana w stylu neogotyckim. Elewacje zdobią strzeliste, ostrołukowe blendy. Wystrój wnętrza reprezentuje styl neogotycki i pochodzi z końca XIX w. Obejmuje on m.in. ołtarz główny, cztery ołtarze boczne, ambonę, chór muzyczny oraz prospekt organowy.
