Pałac w Świdnie jest przykładem przekształcania pierwotnych barokowych założeń w bardziej klasycystyczną estetykę końca XVIII i początku XIX w. Rezydencja wyróżnia się prostą, klasycystyczną formą. Od strony ogrodu, ze względu na spadek terenu, pałac uzyskuje trzecią kondygnację oraz taras wsparty na arkadach.
Budynek otacza krajobrazowy park z XIX w., otwierający perspektywy na staw i okoliczny pejzaż. Po wojnie pałac popadł w ruinę, ale w latach 70. przeszedł gruntowną restaurację na potrzeby Instytutu Chemii Fizycznej PAN. Obecnie pozostaje w niezłym stanie, choć jest niedostępny dla zwiedzających i można go oglądać tylko z daleka.
Świdno należało do rodziny Świdzińskich aż do początku XIX w., po czym przeszło na własność Michała Stadnickiego i jego żony Heleny ze Świdzińskich. Od drugiej połowy XIX wieku do 1945 r. rezydencja była w posiadaniu Bonieckich, w tym heraldyka Adama Bonieckiego, autora „Herbarza Polskiego”. Ostatni właściciel, Michał Boniecki, został tragicznie zamordowany w Warszawie w 1944 r.
