Kościół parafialny św. Wojciecha ma bogatą historię, która sięga wczesnego średniowiecza. Początki miejscowego kultu sięgają czasów przedchrześcijańskich, kiedy w X w. na wzgórzu, na którym później wzniesiono świątynię, istniało cmentarzysko słowiańskie. Z czasem powstała tu pogańska gontyna, a później kaplica, której fundatorami byli uczniowie biskupa Metodego. Pierwotnie była dedykowana św. Annie, patronce, której kult miał na celu wypieranie dawnych wierzeń pogańskich, takich jak czczenie bogini Marzanny. W XI wieku, za panowania Bolesława Chrobrego, kościół przeszedł na obrządek łaciński i przyjął wezwanie św. Wojciecha, czczonego w Polsce jako męczennika i patrona narodowego.
Wnętrze świątyni pochodzi z różnych epok. Zawiera zarówno elementy gotyckie, jak i barokowe, a także późniejsze neogotyckie detale. Znajdują się tu m.in. malowidła przedstawiające kluczowe momenty historii Polski, jak Chrzest Polski i składanie ślubów przez króla Jana Kazimierza. W kościele znajduje się także obraz Matki Bożej z Dzieciątkiem, uznawany za cudowny, który cieszy się szczególną czcią wiernych.
