Pałac zbudowano w XIX wieku w stylu neogotyckim. Otacza go park w stylu angielskim. Od 1933 r. jest zajmowany przez zgromadzenie pasterek.

Można tu zwiedzić salę pamięci, poświęconą założycielce zakonu, bł. Marii Karłowskiej. Jej relikwie przechowywane są w klasztornej kaplicy pw. Chrystusa Króla.

W latach 1941-1943 znajdował się tu hitlerowski obóz zniemczania dla osób wysyłanych na roboty przymusowe do Niemiec, a w 1945 r. obóz przejściowy NKWD.

Muzeum poświęcone jest kulturze ludowej ziemi lubawskiej. Zobaczymy tu wyposażenie izby mieszkalnej z przełomu XIX i XX wieku, dawne wyposażenie szkoły, czy wystawy poświęcone mleczarstwu i kowalstwu. Na ekspozycji plenerowej zaprezentowano wozy i maszyny rolnicze.

Nieopodal znajduje się zabytkowy wiatrak typu holender.

Strona muzeum

Ten klimatyczny, drewniany kościół zbudowano w 1826 r. Otacza go stary, parafialny cmentarz. Wystrój wnętrza pochodzi z II połowy XVIII wieku i ma charakter neogotycki.

Budowę zamku rozpoczęto prawdopodobnie około połowy XIV wieku. W toku dziejów wielokrotnie doznawał zniszczeń: w 1414 r. (podczas wojny głodowej), w 1454 r. (podczas wojny trzynastoletniej), czy w 1656 r. (podczas potopu szwedzkiego). Dziś możemy oglądać jego ruiny.

Jest to obiekt rekreacyjny, którego sercem jest największa stacja narciarska w północnej Polsce. Ponadto znajduje się tu największy w Europie, całoroczny kompleks tubingowy. Nie lada atrakcją jest wieża widokowa. Prowadzi na nią łagodna, prawie 2-kilometrowa kładka z tablicami edukacyjnymi o dawnym Kurzętniku. Latem działają tutaj także bike park oraz rodzinna strefa zabaw.

Bramę zbudowano w XIV wieku w stylu gotyckim. Jest jedną z dwóch, istniejących jeszcze, dawnych bram wjazdowych do miasta. W XIX wieku mieściło się tu miejskie archiwum. Kiedyś była to też siedziba Muzeum Ziemi Lubawskiej.

Sercem Rynku jest piękny kościół poewangelicki, wybudowany w latach 1908-1912. Obecnie mieści się w nim kino. Po obejrzeniu kościoła proponuję spacer ul. Wodną nad Drwęcę i chwilę oddechu na łonie natury.

Kościół pochodzi z początku XIV wieku. Jego wnętrze zdobią polichromie z różnych okresów, w tym średniowieczne. Na uwagę zasługują ponadto późnogotycki tryptyk oraz ołtarz główny z około 1630 r. Cenne są także znajdujące się tu zabytki sztuki funeralnej – nagrobki, a zwłaszcza chorągiew żałobna zmarłego w 1643 r. wojewody chełmińskiego.

W kościele znajduje się cudowna figurka Matki Bożej Łąkowskiej, według tradycji pochodząca z 1402 r.