Początki tej rezydencji szlacheckiej sięgają I połowy XVI wieku. Była kilkukrotnie przebudowywana, m.in. w II połowie XVII wieku w jej centrum stanął okazały pałac. Jednak w XIX wieku zaczęła popadać w ruinę.

Obecnie obiekt jest w rękach prywatnych i działa pod nazwą Zamek Rycerski w Sobkowie. Mieści się tu hotel, restauracja i ośrodek jeździecki.

Z dawnych zabudowań przetrwały mury obwodowe, trzy narożne baszty, dawna brama wjazdowa i relikty domu pańskiego (prawdopodobnie najstarszego murowanego budynku w rezydencji), relikty dworu renesansowego oraz ruiny barokowo-klasycystycznego pałacu. Zwiedzając stajnie można zobaczyć stare powozy i sanie.

Strona zamku

Skansen prezentuje typowy układ osadniczy wiosek z różnych części Kielecczyzny z XVIII i XIX wieku. Podzielony jest na sześć sektorów: małomiasteczkowy, wyżynny, dworsko-folwarczny, świętokrzyski, lessowy i nadwiślański.

Podczas zwiedzania zobaczymy chaty wraz z obejściami, a także obiekty handlowe i usługowe (np. aptekę), kościół, wiatraki, kuźnię, młyn, czy szkołę, a także elementy małej architektury. W niektórych zagrodach spotkamy zwierzęta, a budynki są naturalnie rozmieszczone. Przez to wszystko spacerując mamy wrażenie, jakbyśmy odbywali podróż w czasie.

Wnętrza budynków zrekonstruowano, eksponując meble, wystrój, sprzęty, czy narzędzia. W niektórych przygotowano wystawy ludowych artystów. W skansenie organizowane są też różne imprezy tematyczne. Działa tu także… przystań kajakowa.

Strona muzeum

Zamek wzniesiono prawdopodobnie na przełomie XIII i XIV wieku. Był to ważny ośrodek życia politycznego w Królestwie Polskim. Stanowił także rezydencję dla naszych dawnych władców oraz królewskich żon i wdów. Twierdza służyła też jako więzienie stanu – przetrzymywano tu m.in. znaczniejszych jeńców krzyżackich po bitwie pod Grunwaldem.

Choć przez długie lata zamek pozostawał niezdobyty, to w XVI wieku zaczął podupadać. Kilkukrotnie był niszczony – najpierw przez rokoszan Zebrzydowskiego, później w czasie potopu szwedzkiego oraz III wojny północnej. To ostatnie wydarzenie przesądziło o jego upadku.

Do dziś przetrwał w formie trwałej ruiny, którą można zwiedzać. Uwagę przyciągają jego potężne baszty. We wschodniej wieży znajduje się punkt widokowy, skąd przy dobrej pogodzie można nawet dostrzec Tatry.

Jest to drugi pod względem wielkości park nauki w Polsce. Można tu obejrzeć dwie wystawy multimedialno-mechatroniczne. Pierwsza pt. “Człowiek – niezwykła maszyna” przedstawia anatomię i funkcje życiowe człowieka. Druga pt. “Człowiek – trybik w machinie przyrody” przedstawia zagadnienia ekologiczno-przyrodnicze.

Przy pomocy eksponatów możemy poznawać działanie wielu zjawisk, samodzielnie wykonując różne eksperymenty. Oprócz tego organizowane są tutaj warsztaty oraz pokazy naukowe. Budynek otacza ogród, w którym także znalazło się miejsce dla naukowych eksponatów.

Tuż obok centrum znajduje się Dwór Starostów Chęcińskich, do którego udamy się niebawem.

Strona centrum

Dwór zbudowano w XVII wieku na miejscu dawnego folwarku. W II połowie XVII wieku przebudowano go tak, że powstał pałacyk w stylu włoskiej willi z ogrodami. Jest to jedyny w województwie świętokrzyskim przykład rezydencji z czasu tzw. dojrzałego baroku.

Wnętrze utrzymane jest w barokowym klimacie. Można zwiedzać je z przewodnikiem, po wcześniejszej rezerwacji. Zwiedzanie jest darmowe, za to przewodnik rewelacyjny. Warto się zdecydować.

Strona dworu

Krótki spacer po Chęcinach proponuję rozpocząć od tutejszego rynku. Możemy na nim zobaczyć pomnik Władysława Łokietka oraz Studnię Szczęścia. Udając się dalej ul. Długą dojdziemy do dawnej synagogi z XVII wieku.

Zespół klasztorny został ufundowany przez Kazimierza Wielkiego w II połowie XIV wieku. Kilkukrotnie był przebudowywany lub odbudowywany (trawił go pożar, dewastowali innowiercy lub obce wojska). Mimo licznych zmian całość zabudowy utrzymana jest w stylu gotyckim.

Kasata klasztoru nastąpiła w 1817 r. Od upadku powstania listopadowego do 1928 r. znajdowało się tu więzienie. W kolejnych latach zabudowania klasztorne wykorzystywały różne instytucje. Życie religijne powróciło tu dopiero w 1991 r. Działa tu także Franciszkański Ośrodek Leczenia Uzależnień od Środków Psychoaktywnych “San Damiano”.

Jest to wapienna jaskinia krasowa, która wyróżnia się bogatą i różnorodną szatą naciekową. Łączna długość jej korytarzy wynosi 240 metrów, natomiast trasy turystycznej 180 metrów. Zwiedzanie odbywa się z przewodnikiem i trwa około 45 minut. W pawilonie wejściowym urządzono małą ekspozycję o jaskini.

Obok jaskini znajduje się Centrum Neandertalczyka, w którym możemy poznać dzieje naszych przodków. Dowiemy się m.in. jak żyli i polowali.

Jaskinia czynna jest od 15 stycznia do 15 listopada, z kolei Centrum Neandertalczyka można zwiedzać od 1 kwietnia do 15 listopada.

Strona jaskini

Do otworu jaskini prowadzi wąska, wyboista droga i nie każdy samochód da radę nią przejechać. Jej łączna długość wynosi 57 metrów. Szata naciekowa jest tu bardzo uboga (kilka wystąpień polewy kalcytowej). Jest zamieszkała przez nietoperze. Zwiedza się ją samodzielnie. W jej okolicy spotkać można drewniane rzeźby diabłów.