Rezydencja jest malowniczo położona na nadbużańskiej skarpie. Zbudowano ją w II połowie XVIII wieku w stylu późnobarokowym. W XIX wieku została przekształcona, zyskując cechy klasycystyczne. Po bokach pałacu stoją współczesne jej kaplica i lamus. Po obu stronach dziedzińca z kolei znajdują się dwie oficyny (prawdopodobnie z XIX wieku).

Jest to pozostałość historycznego grodu Wołyń. Był to jeden z tzw. Grodów Czerwieńskich. Funkcjonował od X do XIII wieku. Jego upadek spowodował prawdopodobnie najazd tatarski. Dziś możemy oglądać tu relikty wałów ziemnych.

Teren grodziska użytkowany był jeszcze przed powstaniem grodu Wołyń – już w czasach neolitu. Działo się tak również po jego upadku, m.in. w XVII wieku stały tu zabudowania dworskie.

Jest to pałac eklektyczny z elementami klasycystycznymi z końca XIX wieku. W trakcie I wojny światowej działał tu austriacki szpital polowy. W trakcie II wojny światowej znajdowała się tu niemiecka a od 1944 r. polska placówka graniczna. Później mieściły się tu szkoła oraz mieszkania dla pracowników PGR-u. Obecnie pałac znajduje się w rękach prywatnych.

Kiedyś znajdował się tutaj kompleks osadniczy z okresu rzymskiego. Jego centrum stanowiła rozległa osada Gotów, którzy żyli tu od II do IV wieku n.e. O tym jak mogła wyglądać taka osada przekonamy się odwiedzając tutejszą Wioskę Gotów.

Podczas zwiedzania zobaczymy m.in. chatę kowala, zagrodę garncarza, półziemiankę tkaczki, czy chatę wojownika-kupca. Wszystkie budynki zbudowane są tak, jak przed wiekami. W jednej z chat można zobaczyć kopie naczyń, odkrytych podczas prowadzonych tu wykopalisk.

Od przewodników ubranych w gockie stroje dowiemy się, jak wyglądało życie w takiej osadzie. Szczególnie interesujące są informacje o zwyczajach pogrzebowych Gotów. Równie ciekawie brzmią te o fałszowaniu przez nich rzymskich denarów.

W skansenie organizowane są także pokazy kowalskie, czy garncarskie, warsztaty rękodzielnicze, czy degustacje gockiego jedzenia.

Strona skansenu

Jest to dworek miejski, zbudowany w 1896 r. W 1925 r. urodził się tu prof. Wiktor Zin, uznany architekt i generalny konserwator zabytków w latach 1977-1981. Niedaleko stąd, przed Hrubieszowskim Domem Kultury, stoi jego pomnik. Zobaczymy go po drodze do ostatniej dzisiejszej atrakcji.

Dwór zbudowano w XIX wieku w stylu klasycystycznym. W latach 20. XX wieku w części pomieszczeń mieściły się biura sejmiku powiatowego, po II wojnie światowej zaś apteka. Obecnie dwór jest własnością prywatną, znajdują się tu gabinety lekarskie i kancelaria notarialna.

Muzeum mieści się w dworze z końca XVIII wieku i ma charakter regionalny. Podczas zwiedzania warto zwrócić uwagę na ekspozycję archeologiczną. Prezentowane są tu artefakty pochodzące z licznych stanowisk archeologicznych w Kotlinie Hrubieszowskiej.

Wiele ciekawych eksponatów można zobaczyć na wystawie historycznej, poświęconej dziejom Hrubieszowa i ziemi hrubieszowskiej, obejmującej okres od średniowiecza do połowy XX wieku.

Warto wspomnieć także o wystawie etnograficznej, przedstawiającej: sztukę ludową, stroje ludowe oraz życie codzienne na wsi, w regionie Hrubieszowa. Osobną ekspozycję poświęcono założonemu przez Stanisława Staszica Towarzystwu Rolniczemu Hrubieszowskiemu.

Strona muzeum

Kościół zbudowano w XVIII wieku w stylu barokowym wraz z klasztorem Dominikanów (w którym obecnie mieści się jedna z najstarszych szkół w Polsce). We wnętrzu świątyni warto zwrócić uwagę na zabytkowy ołtarz, pochodzący z okresu jej budowy. Ołtarze boczne pochodzą z XVII wieku. Przed kościołem stoi XIX-wieczna dzwonnica.

Po drodze do kościoła znajduje się wspomniany wcześniej pomnik prof. Wiktora Zina.

Jest to cerkiew prawosławna, zbudowana w 1875 r., w stylu bizantyjsko-rosyjskim. Jest bogato dekorowana z zewnątrz. Wyróżnia się wielkością. Ma aż 13 kopuł! W Europie jeszcze tylko jedna cerkiew ma ich aż tyle. We wnętrzu świątyni wrażenie robi ikonostas z drewna dębowego. Warto zwrócić uwagę także na krzyż ołtarzowy z I połowy XIX wieku.