Iłża, słynąca z doskonałej jakości gliny, była przez stulecia ważnym ośrodkiem garncarstwa. W XVI i XVII w. wyroby garncarzy z tego miasta były eksportowane m.in. do Szwecji, a w Krakowie wykorzystano lokalną glinę do stworzenia formy do odlewu dzwonu Zygmunt. Jednak rozwój tego rzemiosła zaczął się załamywać po potopie szwedzkim, a konkurencja ze strony naczyń żeliwnych i blaszanych przyczyniła się do jego dalszego upadku.
Wapienna obudowa pieca pozwalała na ochronę okolicznych budynków przed pożarem. Konstrukcja pochodzi z pierwszej połowy XIX w. i należała do rodziny Pastuszkiewiczów, znanych miejscowych garncarzy. Piec składa się z dwóch komór– starsza, większa służyła do wypalania naczyń, natomiast mniejsza, powojenna, do ceramiki dekoracyjnej.
