Na Mazurskiej Pozycji Granicznej, stanowiącej linię umocnień wzniesionych przez Niemców przed II wojną światową, znajdują się różnorodne schrony bojowe, które służyły do obrony terenów wschodnich Prus przed polskimi siłami zbrojnymi. W punkcie oporu Świdry, zbudowano zarówno mniejsze schrony bierne, jak i potężniejsze, przeznaczone do obrony aktywnej, jak np. schron typu Regelbau 113d. Ten wyposażony był w pancerną kopułę z sześcioma strzelnicami, umożliwiającą prowadzenie ognia z dwóch karabinów maszynowych oraz w załogę liczącą 25 żołnierzy.
Schrony były połączone siecią okopów i rowów przeciwczołgowych. Ich konstrukcje składały się z żelbetonu o grubości sięgającej 1,5 m. Obiekty różniły się wielkością i przeznaczeniem – niektóre mieściły jedną drużynę piechoty, inne były bardziej złożone, z miejscami na karabiny maszynowe, moździerze i stanowiska obserwacyjne. Dodatkowo, wokół schronów istniały rowy przeciwpancerne, a także różnorodne systemy ochrony, w tym otwory na peryskopy, systemy wentylacyjne i wyjścia awaryjne.
