Zespół klasztoru Bernardynów został uznany za Pomnik Historii, czyli za zabytek o szczególnym znaczeniu dla kultury Rzeczypospolitej.
Jego początki sięgają roku 1468. To właśnie wtedy zakonnicy przybyli do Radomia i na przedmieściu miasta, tuż obok murów rozpoczęli budowę swojej siedziby. Murowany kościół wraz z klasztorem powstawał w kilku fazach z cegieł wypalanych przez mnichów w specjalnie na ten cel postawionej cegielni.
Od czasów Kazimierza Jagiellończyka klasztor był beneficjentem licznych nadań królewskich. Wizyty królów Polski w Radomiu odbywały się zawsze z udziałem mnichów, a obrady Trybunału Skarbowego Koronnego w wieku XVII – XVIII rozpoczynały się na ogół w przyklasztornym kościele.
Patriotyczne zaangażowanie Bernardynów w okresie Powstania Styczniowego doprowadziło do kasaty zakonu przez władze carskie. Na powrót do Radomia mnisi musieli czekać do roku 1936.
Wnętrza kościoła i klasztoru zawierają cenne zabytki minionych epok. Wśród nich na szczególne podkreślenie zasługuje okazała późnogotycka grupa rzeźbiarska Pasji z końca XV w. z kręgu warsztatowego Wita Stwosza oraz piramidalny komin budynku gospodarczego (unikat na skalę europejską)
