Fortyfikacje Trójkąta Lidzbarskiego, znane również jako Pozycja Lidzbarska, stanowią system umocnień wojskowych w Prusach Wschodnich, wznoszony w latach 1928-1937. Był to pierwszy projekt obronny realizowany w tym regionie po I wojnie światowej, mimo ograniczeń narzuconych przez traktat wersalski. Trójkąt Lidzbarski zyskał nazwę od centralnie położonego Lidzbarka Warmińskiego, obejmując teren pomiędzy Mrągowem, Morągiem a Iławą Pruską. System składa się z licznych betonowych i żelbetowych schronów, które były budowane w kilku etapach. Początkowo powstawały mniejsze budowle obronne, ale od 1936 r., po złagodzeniu traktatu wersalskiego, rozpoczęto budowę większych schronów. Fortyfikacje te miały znaczenie obronne zwłaszcza pod koniec II wojny światowej, kiedy to w lutym i kwietniu 1945 r. wycofujące się niemieckie wojska 4. Armii stawiały tutaj opór Armii Czerwonej.
Trójkąt Lidzbarski rozciąga się na długości 175 km od Zalewu Wiślanego do Zalewu Kurońskiego, obejmując 1003 schrony. Najdłuższy fragment tej linii umocnień znajduje się na terenie Nadleśnictwa Orneta, gdzie można zwiedzać ponad 250 różnego rodzaju budowli. Nadleśnictwo przygotowało także 3 km ścieżkę spacerową z 12 tablicami informacyjnymi, które opisują poszczególne obiekty i historię fortyfikacji.
