Oranżeria w Lidzbarku Warmińskim, usytuowana na niewielkim wzgórzu wśród drzew, swoje korzenie ma w XVII w. Pierwotnie pełniła funkcję letniej rezydencji Jana Stanisława Zbąskiego, lecz została zniszczona podczas wojen szwedzkich. Odbudowana za rządów biskupa Teodora Andrzeja Potockiego, nowa wersja budynku była skromniejsza, składała się z dużej sali oraz 2 narożnych pokoi, z wnętrzami ozdobionymi malowidłami i centralnie umieszczoną fontanną. W zimie pomieszczenia były ogrzewane kominkami. Biskup Ignacy Krasicki przeprowadził ostatnią rozbudowę w 1790 r., nadając budynkowi ostateczny kształt.
Krasicki również przekształcił otaczający teren w modny park, nazwany Krasiczynem. Park, pełen sztucznych kaskad, promenad i kamiennych posągów, stał się miejscem inspiracji dla pisarzy i wzorem dla dworu carskiego, który pragnął skopiować jego plany. Biskup osobiście nadzorował sadzenie różnorodnych gatunków drzew i kwiatów, co uczyniło park niezwykle popularnym i pięknym miejscem.
Oranżeria jest parterową budowlą z cegły, której wnętrza były wielokrotnie przebudowywane, ale główna sala z malowidłami przedstawiającymi cztery pory roku pozostała nienaruszona. Na początku XX w. budynek został zaadaptowany na kostnicę, a ogrody częściowo przekształcono w cmentarz. W kolejnych latach Oranżeria mieściła różne instytucje, w tym Bibliotekę Pedagogiczną.
